Bir bir topladım eşyalarımı baktım, kokladım, yokladım son kez
İçimden kendime kal demek geldi
Gömleğimin düğmelerinde kokun vardı
Birkaç saç telim düşmüş ceketimin cebine

Sor istersen o tellere sor kaç parçada düştüler bedenimden

Bu askıları boşaltmalı
Çekmeceleri kurcaladım , tek tek açtım dolabımın kapaklarını
Ne çok mektup, ne çok yazı, ne çok not
Bir hayatın özeti avuçlarımda
Bilmiyorlar onları bu şekilde bırakacağımı
Yırttım attım hepsini

Sor istersen o kâğıtlara sor kaç parçada düştüler ellerimden

Soyundum aynadaki yansımama baktım
Kar köpüğü cildimde yer yer mor hareler
Kollarım, boynum, karnım…
Dokundum usulca
Bu askıyıda boşaltmalı, çoktan geldi sahibine teslim etme zamanı
Girdim suyun altına temizlendim bıraktım bütün ilaçları

Sor istersen o ilaçlara sor kaç parçada düştüler derimden

Ne tuhaf kerâhat vaktiydi uzandım yatağıma
Şampuan kokan saçlarım ve yumuşamış tırnaklarımla
Korkmadım hiç, sadece birkaç kez omuzlarım ürperdi
Zaten dilim sen gideli beri sessizdi
Sade birkaç damla akıverdi yastığıma

Sor istersen o yaşlara sor kaç parçada düştüler yanağımdan

Gerisi bir karanlık su
Ne dua ettim ne yalvardım
Son düşüncem bunun ne tuhaf bir veda mektubu olduğuydu
Sor istersen odamın duvarlarına
Sor istersen kitaplarıma
Sor istersen oyuncaklarıma
Sor istersen şiirlerime
Ruhuma sor
Kaç dakikada ayrılmış bedenimden…

Züleyha CANKEŞ