Immanuel Kant, daha sonraki yıllarında, bunama hastalığından dolayı acılar yaşamış, 12 Şubat 1804 tarihinde, Königsberg kentinde hayata veda etmiş ve şehrin Katedralinde toprağa verilmiştir.
Tarihçi Chisick, Kant’ı “18.yüzyılın muhtemel en önemli ve etkili filozofu” (217) olarak tanımlar ve bu tanımlaması “Kant’ı okumanın, onun skolastik sistemleştirmeye ve anlaşılması zor terminolojiye olan tutkusuyla daha da artan kötü şöhretin getirdiği zorluğa” (Blackburn,260) rağmen olmuştur. Gerçekten de Kant’ı, eserlerinde tam olarak ne söylediğini anlamanın getirdiği zorluk, neden “Kantçı felsefenin tamamını on sekizinci yüzyılda çok az insanın bildiğine” dair (Hampson,196) bir açıklama getirebilir niteliktedir.
Immanuel Kant’ın eleştirel felsefesinin, Avrupa düşüncesinde yer alması zaman almış olabilir, ancak, felsefede parçalama yaratan ampirizm/deneycilik veya rasyonalizm gibi iki aşırı uç arasında savunabilir bir orta yol olduğu göstermiştir. Filozof Kant, bunu yaparken, felsefeye tamamen yeni bir yön vermekten ve onu takip edenlere bir rehber olarak cesur ve teşvik edici olmaktan başka bir şey yapmamıştır: Sapere aude, yani, kendi aklınızı kullanma cesaretine sahip olunuz!” (Robertson, 30).